5 Temmuz 2008 Cumartesi

palavra

tatil bitti. dünyanın en acayip yerindeydim. marmarisle datça arası bir girinti.
ömrümde görmediğim ve belki bir daha hiç göremeyeceğim hayvanlarla geçirdim zamanımı. ahtapotlarla yüzdüm, yengeçlerle yemek yedim, yılanlarla aynı evi paylaştım. çekirge yavruları ellerime kondu, kıyıp da kıpırdatmadım.
eğer ankara bir durak olacaksa geri dönmek şahane oluyormuş onu gördüm. dün gece geldim. bu gece istanbul' a gidiyorum. ilk defa tatil sonrası ankara senromu yaşamadım. iyi oldu.
burayı artık kapatmam lazım biliyorum ama yerine nasıl bir şey açsam hala karar veremedim. istanbul ilham verir sanırım. verir verir, bence kesin verir.

7 yorum:

kristensenn dedi ki...

verir verir, hem nasıl verir. ;)

Adsız dedi ki...

hem de neden geliyorum istanbula biliyo musun:) konsere:))

kristensenn dedi ki...

hangi konsere? :)

Adsız dedi ki...

pink martini:)

Hüma dedi ki...

burayı kapatıcak olman yine de hüzünlü. diil mi? hadi kabul et!

not: ayrıca, ben de ben de ben de istiyodum pink martiniyi dinlemek. ama yine denk getiremedim. böö:(

dide dedi ki...

evet gerçekten çok hüzünlü:)
aslında hüzünlü olması da hüzünlü. insan hiç kurtulurken üzülür mü.stockholm sendromu gibi bişey sanırım:)

pink martini müthişti ya anlatamam:) ama anlatıcam bi ara.

miracda dedi ki...

Ankara sendromu.Kekremsi bir tat.Öyle ama.