ay birimi

aylar önce yani ilk çıktığında aldığım perihan mağden kitabını aldıktan hemen sonra kaybetmem sebebiyle okuyamamıştım. hani birşey kaybolur da yenisini alır almaz ortaya çıkacağını bilirsiniz ya öyleydim işte. bu inatla almamak için kendimle çok savaştım ama artık dün dayanamadım ve alıverdim. bugün de bir solukta bitirdim. azıcık gözyaşı damlattım sayfalarına. ama önemli değildi. zaten dün starbuckstan aldığım kahve batırmıştı tertemiz kitabımı. benim bir kaç damla şekerli gözyaşımın lafı olmazdı onun yanında.
evet yanlış değil artık gözyaşlarım şekerli sanki. o tuzlu tuzlu iz bırakan hallerini yitirdiler. bunun sebebini çok merak ediyorum hatta bazen kendimi şeker hastası sanıp ürküyorum! ama bunun için doktora gitmem anlamsızlığın daniskası olacağından sadece merak etmekle kalıyorum.
bunun yanı sıra cuma günü şinasi sahnesi'nde "zorunlu hedefler"i izledim. bu yıl ankara'da tiyatroya akın var resmen. yer bulabilmek için üç hafta önceden filan davranmak gerekiyor. ben de öyle yaptım ve üç hafta önceden aldım biletleri uzun zamandır tiyatroya gitmemiştim ve çok sevdiğim iki insanla gitmenin beni mutlu edeceğini düşünüp büyük bir yanılgı içine girmişim. dershaneden mutlulukla çıktım ama aksilikler kendini göstermeye başladı hemen.aslında bugünün böyle olacağı başından belliydi. sabah yanlış otobüse binip alakasız yerlere gittim. sonra tandoğanda inip metroya bindim ve tabiki kel geometri hocasının dersine geç kaldım. bunlar bütün günümü de etkilemiş şimdi düşününce farkettim. kısacası berbat bir akşamdı. ama oyunu yine de tavsiye ederim.
hergün yazmak istediğim zilyonlarca mevzu var ama bu sıra evde sıkı yönetim ilan edildi. çünkü babam hasta olmayı mazaret olarak kabul etmez. hastalık, heyecan, panik başarısızların başarısızlıklarına uydurdukları kılıftır sadece. bu yüzden bilgisayarım elimden alındı. televizyonum odamdan taşındı.
bende de ayrı bir burukluk kaldı.



ve şimdi farkettim de iyi ki kaybolmuş o kitap. yoksa ben yazın o sıcağında, öss stresi altında okusam da şimdiki etkiyi yaratmazdı.