ben ne zaman hayat karşısında boynumu büksem behrengi gelir aklıma. behrengi bir baba gibi, bir öğretmen gibi, bir arkadaş gibi tüm ruhumu sarıp sarmalar. beni ben yapandır behrengi. çocukluğumu büyük yapan, büyüklüğümü çocuk yapandır. küçük kara balık olurum bazen, bazen de yavru bir karga.
bugünlerde ziyadesiyle üzgünüm. özellikle bu hafta birisi "nasılsın?" dese oturup ağlayacak kıvamdayım. havalar da öyle bozuk zaten. ben ağlayamıyorum ama gökyüzü benim yerime de ağlıyor. sırf böyle konuştuğum için bazı insanlar beni boğmak istediklerini söylüyorlar. onlara aldırmıyorum bile. "behrengi okumuş olsaydınız çocukluğunuzda; beni anlardınız." diyorum. "iyi ki okumamışız o zaman." diyorlar. geçip gidiyorum.
küçük kara balık olup özgür sulara açılmayı ne çok isterdim. ve de ulduz gibi kargalarla uçmayı.
4 yorum:
iyi ki okumuşuz. küçük kara balık.
küçük kara balık. çocukluğumun temel kitabı. şimdiki çocuklar okumuyor. sarardı kitap.
(: tamam geçti şimdilik.
behrengiye borçluyum. tekrar okudum dün, iyi geldi.
okumak gibi guzel birsey var mi :) bloglarima uzun zamandir ugrayamiyordum bugun bir baktim epey bir once bir ziyaretcim gelmis daha dogrusu misafirim :) bundan sonra insallah daha sık girmeye calisicam :)
Yorum Gönder