lensimin tersini düzünü ayıramıyorum. iki türlü de takıyorum. sonra arpa arpa oluyorum, arpacık çıkarıyorum.
akşamları 10' a kadar yatmazsam sabah 5' e kadar uyuyamıyorum. babaanneme benziyorum günden güne. korkuyorum.
birisi bana bir iyilik yapmışsa içimdeki minnet duygusu o kadar kabarıyor ki utançtan yüzüne bakamıyorum. saçmalıyorum.
buluşmam gereken insanlar var. hepsine; "ben ders programıma göre sana haber veririm" diyorum. ama geri dönmüyorum. üşeniyorum.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
9 yorum:
çok komik ve oldukça eğlenceli bir özeleştiri gibi.. aslında özeleştiri de değil; bir nevi sahsina munhasir...
ben de buluşamıyorum kimseyle. tee ankaralara gitti bir arkadaşım, tatil için gelmiş buraya. beni çok özlemiş filan. ıck. hiç evden çıkasım yok, ben seni ararım dedim ama ı-ıh hiç sanmıyorum.
işin kötü yanı ben ankaraya gittiğimde de ektim çocukcağzı..
merdümgiriz: sağolun varolun e'fem.
adaş: birilerinin beni anlıycağını biliyodum:)
yaa bende anladım şimdi...
diyodum benim bi derdim var derdim vaaar ama neeeeyyy??
lens olayı!! cuk oturdu bana, her seferinde değişiyo, dış içe gelio dışa gelen tozlar gözümün içine giriyo bi kaso içerisinde kendi halimde yuvarlanıp gidiyorum..bunların hepsini yaşamdaki heyecan eksikliklerinin üstüne atmak acayip zevkli..dene bence :p
şuan o heyecanların tam ortasında bulunmaktayım. lensimle uyumak sonucunda gözüm iltihaplandı. ilk kez mi uyudum tabi ki hayır ama bu sefer böyle denk geldi. ne gözümü açabiliyorum ne de ışığa tahammülüm var. iyi bir tedavi yöntemi aramaktayım. doktora gitmemekte direniyorum.
gemiyle aylar boyunca, neredeyse aç ve susuz yolculuk yapabilirim.
en yüksek dağa hiç şikâyet etmeden tırmanabilirim.
hapiste yatabilirim, amuda kalkabilirim.
ama lens takabileceğimi hiç sanmıyorum.
bir kez arkadaşımınkini denedim ama olmadı, çin işkencesi gibi geldi bana, takabilenleri tebrik ediyorum bu yüzden. alışamayanların adaptesini diliyor, en yakın zamanda iyileşmelerini temenni ediyorum.
bunun dışında, biri bana o muhteşem iyiliklerinden birini yaptığında yüzüm nasıl da pembeleşiyor ve gözlerimi nasıl da yerin dibine deviriyorum, anlatamam. sürekli o iyi insanı düşünüp, birlikte kardeşçe yaşamanın, beraber yaşlanmanın ve daha iyi biri olmanın hayalini kuruyorum bazen.
buluşmam gerekenlerinse beni mazur görmesini umuyorum. sorun onlarda değil, bende. insan bazen yalnız kalmaya ihtiyaç duyuyor, aç ve tek olmaya. yanyana gelip sahte sohbetler edeceğimize, bırakın da birbirimizi iyi hatırlayalım diyorum. bir gün nasılsa görüşürüz.
sizi anlayan birileri adına, kristen.
aa birden kendimi nasıl güzel hissettim anlatamam. tam da dipteyim sondayım depresyondayım modundaydım. iyi geldi. teşekkürler:)
:)
haha:)
birisi bana bir iyilik yapmışsa içimdeki minnet duygusu o kadar kabarıyor ki utançtan yüzüne bakamıyorum. saçmalıyorum
çok şirince:)
Yorum Gönder